De wethoudersjas uit

“Het was indrukwekkend, spannend, mooi en ontroerend”, schrijft wethouder Carine Bloemhoff. “Groep 5b van het Karrepad heeft mijn hart gestolen, juf Bo is de juf die je ieder kind wenst en wat een inspirerende jongerenwerker is Yasmine.” Ze is dan net twee dagen ‘op stage’ geweest in De Hoogte en de Indische buurt, wijken waar ze wijkwethouder is. Haar belevenissen hield ze bij in een dagboek.

Geen standaard werkbezoek zoals ze regelmatig doet, maar twee dagen weg van stadhuis en gezin. Ze stond voor de klas en bracht de avond door met een jongerenwerker. Overnachten deed ze niet in haar eigen bed maar in een woning in de Asingastraat, een straat in De Hoogte waar veel problemen spelen. “Wethoudersjas uit? Ja, doe ’s uit”, schrijft ze in haar dagboek. En die jas ging ook echt even uit.

Je bent heel enthousiast over de jonge juf Bo, wat doet ze zo goed?

“Dat ze structuur geeft, regelmaat en voorspelbaarheid. En ook streng is op z’n tijd. Want dat heeft zo’n klas nodig, dat zeggen de kinderen zelf ook. Er zitten heel veel verschillende kinderen in de klas en zij weet bij ieders niveau aan te sluiten. Dat doet ze erg goed.”

Dagboekfragment:
9.45 uur. Er komt een meisje de klas binnen. Als ik haar vraag waar ze vandaan komt, vertelt ze dat ze van huis komt. De wekker was niet afgegaan. Haar ouders waren al vroeg aan het werk. Haar vader moest om 6 uur weg, haar moeder om 1.00 uur.

Wat denk je als je zo’n verhaal hoort? Ligt daar een taak voor gemeente of instanties?

“Dat is lastig, want het is de opvoeding van de ouders. Maar het heeft ook te maken met, en dat is nu mijn eigen interpretatie, de arbeidsmarkt. Het deed me denken aan de film ‘Sorry we missed you' (van regisseur Ken Loach-red.) over werken in de bezorgeconomie en wat de gevolgen daarvan zijn voor het gezinsleven. Ik weet natuurlijk niet of het in dit geval zo is, maar mensen hebben soms meerdere baantjes nodig om te kunnen rondkomen. Dat kan flinke gevolgen hebben voor een stabiele thuisbasis. Dat meisje heeft dat al niet, dus als je het hebt over gelijke kansen, gaat het daar al mis.”

Dagboekfragment:
19.00 uur. Ik word ontvangen door jongerenwerker Yasmine in haar sociale huurwoning in de Indische buurt. Tijdens het koken raken we aan de praat over haar werk als jongerenwerker. We hebben het erover dat veel jongeren slim genoeg zijn. Ze zegt: die kunnen zo de havo doen als ze zich anders zouden gedragen of hoger zouden worden ingeschat.

Je avond bij jongerenwerker Yasmine vond je heel bijzonder. Waarom?

“We hadden veel tijd samen en dan krijg je verbinding. Daardoor vertelde ze veel over haar eigen leven, haar eigen ervaring in de gesloten jeugdhulp. Dat was een schokkend verhaal. En hoe ze die ervaring weer inzet om jongeren op het goede pad te houden. En ook veel over jongeren, hoe die beïnvloed worden door influencers op sociale media. In haar komen dan werk, levensverhaal en de situatie in de wijk bij elkaar. Heel indrukwekkend en tastbaar.

Dagboekfragment:
23.30 uur. Asingastraat. Ik hoor mensen aan de andere kant van de wand letterlijk praten. Hopelijk kan ik zo wel slapen. Morgen lesgeven bij juf Bo. 
00.00 uur. Er valt iets. Er komt iemand de portiek in. Angst. Wie of wat zou dit zijn? Carine doe normaal…
6.55 uur. Ik ben weer wakker na een onrustige nacht, wat hoor je hier veel van anderen, ben geregeld wakker geweest. Rond 3.00 uur was iemand iets aan het sjouwen in de portiek, de trappen op en af. Vreemd, ik voel mij niet veilig, val wel weer in slaap. Ik lig me te bedenken wat wonen in deze huizen voor kinderen betekent. Zouden ze ook moe op school zitten?

Spelen deze ervaringen nu ook een rol in je dagelijkse werk, als wethouder?

“Jazeker. Die voorbeelden raken je. En die kun je gebruiken als je ergens een verhaal houdt, bijvoorbeeld over kansengelijkheid van kinderen. Maar ook de wijkvernieuwing. Als het dan in zo’n stuurgroep met corporaties gaat over straten in Vinkhuizen waar ze mee aan de slag willen, dan heb ik zoiets van: ‘Jongens, wacht eens even, maar de Asingastraat dan?’ Daar moet echt iets aan gebeuren. Door deze ervaringen heb ik er meer gevoel bij. Ik denk dat het me scherper maakt op het moment dat deze thema’s aan de orde komen.”

Dagboekfragment:
9.00 uur. De tweede dag op het Karrepad. Rekenles geven over meetkunde. Kinderen vinden het verschil tussen cirkel en cilinder nog ingewikkeld. Verder gaat het goed.”

Dagboekfragment:
13.45 uur. We ronden af. Ik zeg dat ik het een superleuke klas vind. Iedereen is heel erg open geweest. We hebben mooie gesprekken gehad. De kinderen zijn heel verschillend en toch is de klas een geheel. Ik hoop dat ze dit zo samen volhouden tot groep 8. “Juf Bo is misschien wel de beste juf van de school”, zeg ik. Dat vinden de kinderen ook. “Misschien wel de beste van de wereld”, roept een aantal. Zo is het!

Dagboekfragment:
Ik bedenk me wat een geweldige ervaring dit is. De tijd nemen voor mensen, hoe anders zijn dan de gesprekken en de ervaring.

Is het goed voor bestuurders om te doen wat jij hebt gedaan?

“Ja, dat denk ik wel. Ook voor mezelf. Ik denk dat ik dit jaarlijks een keer wil doen. Het dwingt je om even afstand van je dagelijkse werk te nemen. Ik ben een bestuurder die wel vaak de wijk in gaat, maar dat is dan toch maar een uurtje hier, of twee uurtjes daar. Hier neem je echt de tijd, dit is heel waardevol en gaat veel dieper dan een werkbezoek. Ik heb dan echt mijn wethoudersjas uit.”